ထို႔ေျကာင့္ ဤအရာကို.....
အလြမ္းေတြမီးထြန္းရံုသက္သက္
အလင္းေရာင္ လိုအပ္တာ မဟုတ္ဘူး
ကိုယ့္အတၱကိုယ္ ျဖိဳလွဲျပီးမွ
မနက္ေတြကို ခင္းက်င္းခဲ့ရတာ
ကုေဋတစ္သန္း မသတ္မွတ္ခ်င္လဲေန
လွမ္းလိုက္တဲ့ေျခတစ္လွမ္း
ေျခရာထင္ရင္ထင္ မထင္ရင္
ေရွ့တစ္လွမ္းေရာက္ခ်င္တာက ဆႏၵအမွန္
ဧကံမလြဲ ဆိုတာ ငါ့အတြက္ဟာသ
ျကားဖူးနားဝရိွရံုနဲ႔တင္ ရီရတယ္
ပလီပလာေတြ ဂိုက္ေပးမျကမ္းတဲ့အခါ
ဇေဝဇဝါနဲ႔ ေငါင္က်န္ေနခဲ့တာ ဘာဆန္းလဲ
အလွမ္းမက်ယ္ပဲ အလယ္လပ္ခဲ့ရေတာ့
ထိုင္ေနမိတဲ့အခါ ဘာမွမျဖစ္လာေတာ့ဘူး
က်ိဳးမွန္းသိမွာစိုးလို႔ မထရဲတဲ့အခါ
ေခ်ာလဲေတာ့လဲ ေရာထိုင္မိတာေပါ့
ပိုင္ဆိုင္ျခင္းဆိုတာ မပိုင္ခင္ကတည္းက အပူမ်ိဳး
ဆတိုးဆိုးဖို႔ပဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးအျမဲေတြးေနတယ္
အေဝးကေဆြးေနေတာ့ စူးရွတဲ့နာက်င္ျခင္း
ၾကင္နာစြာ ေထြးပိုက္ငိုညည္းေနရံုပဲ
သည္းမခံနိုင္ေလာက္ေအာင္ကံႁကမၼာက
အိပ္မက္ေျပာင္းျပန္နဲ့ နမိတ္ျပတယ္
မယံုရဲရဲ ယံုရဲရဲနဲ႔ ရာသီကိုျပင္ရင္း
ပန္းေမြ႔ယာေပၚနင္းလဲ ဆူးကစူးတာပဲ
ရူးရူးမူးမူး ရူးခ်င္လို႔
မိုးခါးေရ ရွာရင္းထန္းပင္ကိုေမာ့ျကည့္မိတယ္
မက္မက္ေမာေမာ မက္ေမာခ်င္လို႕
အေျပးအလႊား ပင္လယ္ထဲ ခုန္ခ်ခ်င္ခဲ့တယ္
ျကမ္းကၽြံက်ခဲ့တဲ့ မ်က္ဝန္းစကားေတြ
သံုးစားမရတဲ့အိပ္မက္ထဲမွာ အလွဆံုးပဲ
လမ္းေဖာက္ခဲ့မိတဲ့ စည္းေက်ာ္အျပံဳး
တစ္သက္စာ အရံႈးနဲ႔ပ႑ာရေနတယ္
ထို႔ေျကာင့္
အရာမေရာက္ေသာ အရာမ်ားစြာ
ေခါက္သိမ္းသိုေလွာင္ထားေသာ ေဆြးျမည့္ဖြယ္ အလြမ္းဂိုေဒါင္အား
“ရင္ခြင္” ဟုေခၚပါသည္
ဘေလာ့ဂါသူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုးကိုအစဥ္ျမဲခ်စ္ခင္ေလးစားလၽွက္
0 comments:
Post a Comment